روزنامه ال پاییس نوشت : چندین رهبر سیاسی اروپایی در مقاله ای بر اهمیت مذاکره با ایران تاکید و خاطرنشان کردند ایران منزوی از جامعه بین المللی خطرناک است. 
 

روزنامه ال پاییس در مقاله ای به قلم میشل روکارد، نخست وزیر سال های 1988 تا 1991 فرانسه  که به امضای مقامات دیگر اروپایی از جمله بارون کرسپو، رئیس سابق پارلمان اروپا، المار بروک
رئیس کمیته امورخارجی پارلمان اروپا و پیر فردیناندو کاسینی، رئیس کمیته امورخارجی مجلس سنای ایتالیا رسیده است.  
 

در این مقاله آمده است : مذاکرات درباره موضوع هسته ای ایران به لحظه ای که باید گزینه ای را انتخاب کرد، نزدیک می شود،  بر اساس این برنامه، چارچوب سیاسی توافق باید به زودی مشخص شود،به طوری که بشود آن را تا قبل از پایان ماه ژوئن بست .

این مقاله می افزاید: علائمی که از ژنو می رسد، ناسازگارند، در کنگره آمریکا، به دلیل مسائل داخلی، مخالفت با توافق هسته ای ایران  بسیار و اکنون زمان کار کردن برای شکست این تفکر است.
 

فراتر از جنبه های فنی که برخی از آنها بیشتر نمادین است تا واقعی، کسانی که مسئولیت سیاسی را به عهده دارند، باید در مسیری کار کنند که به نفع همه مردم و رضایت بخش باشد.
 

مقامات اروپایی دراین مقاله تا کید کردند، برای ما اروپایی ها لازم است، روشن شود که مذاکرات با تهران مهم تر از آن است که به شکست بینجامد،  آشتی با ایران می تواند تسکین راهبردی و
عمده ای چه از نظر جغرافیای سیاسی و چه از نظر اقتصادی به همراه داشته باشد.
 

در ادامه این مقاله آمده است: سناریوی نخست را می توان در بحران های منطقه ای جست؛ شکست دادن تهدید جهانی داعش و دیگر گروه های تروریستی و حل و فصل بحران خونین سوریه و عراق بدون همکاری ایران غیر واقعی است .
همین موضوع درباره افغانستان که در آن عقب نشینی غرب خطر تحویل آن را به طالبان دارد، صدق می کند؛  حتی در اسرائیل فراتر از مواضع رسمی، خیلی خوب می دانند که ایرانی منزوی از جامعه بین المللی خطرناک است. 
پس از آن مسائل اقتصادی وجود دارد، انزوا  و تحریم اقتصادی، تجارت ایران را به سوی روسیه و چندی پیش به سوی چین سوق داده است؛ ما بازاری مهم برای شرکت های خود را از دست داده ایم؛   موضوع انرژی حساس تر است، زیرا به شدت به روی  حوزه اقتصادی فشار وارد می آورد؛ بحران جدی در روابط با روسیه و نبود اطمینان از وضع در شمال آفریقا، اروپا را از مرحله ای حساس برای آینده اش دور می کند؛ تهران از این دیدگاه نیز می تواند شریک مهمی برای اروپا باشد، زیرا اجازه می دهد تنوع در منابع مالی ایجاد شود و قدرت اروپا را با انعقاد قراردادهایی با تامین کنندگان سنتی افزایش دهد.

اروپا مسوولیت بسیار مهمی در بازگشت ایران به روابط بین المللی با ثبات و صلح آمیز وامکان استفاده از یک فرصت بزرک را پیدا خواهد کرد.